Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to defame

  • 1 īnfāmō

        īnfāmō āvī, ātus, āre    [infamis], to bring into ill repute, disgrace, dishonor, defame: aliorum iniuriam: hunc infamatum, branded, N.: infamandae rei causā, of making notorious, L.
    * * *
    infamare, infamavi, infamatus V
    bring into disrepute; defame

    Latin-English dictionary > īnfāmō

  • 2 ob-linō

        ob-linō lēvī, litus, ere,    to daub, smear over, bedaub, besmear: unguentis obliti: sanguine, O.: oblitus faciem cruore, Ta.—Fig., to smear, befoul, defile: se externis moribus: omnia dedecore oblita: alquem versibus atris, defame, H.—To cover over, fill: facetiae oblitae Latio, colored: (divitiis) oblitus actor, decked, H.

    Latin-English dictionary > ob-linō

  • 3 prō-scindō

        prō-scindō —, —, ere,    to plough, break up: terram iuvencis, V.: ferro campum, O.—Fig., to satirize, revile, defame: summotum (me) patriā, O.

    Latin-English dictionary > prō-scindō

  • 4 decrimino

    decriminare, decriminavi, decriminatus V TRANS

    Latin-English dictionary > decrimino

  • 5 defamis

    defamis, defame ADJ
    disgraceful, shameful

    Latin-English dictionary > defamis

  • 6 denigro

    denigrare, denigravi, denigratus V TRANS
    blacken, make black; color very black, blacken utterly (L+S); asperse, defame

    Latin-English dictionary > denigro

  • 7 denigro

    dē-nī̆gro, āre, v. a., to blacken utterly, dye or color very black (very rare; in the Ciceron. per. not at all).
    I.
    Lit.:

    terram (amurca),

    Varr. R. R. 1, 55 fin.:

    lanam,

    Plin. 33, 6, 35, § 109:

    capillum,

    id. 23, 5, 53, § 99:

    faciem super carbones,

    Vulg. Thren. 4, 8.—
    * II.
    Trop.: honorem famamque alicujus, to blacken, i. e. to asperse, defame, Firm. 5, 10 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > denigro

  • 8 diffamo

    dif-fāmo, āvi, ātum, 1, v. a. [fama], to spread abroad by an ill report; to publish, divulge.
    I.
    Prop. (rare and not anteAug.):

    vulgat adulterium diffamatumque parenti Indicat,

    Ov. M. 4, 236; cf.

    prava,

    Tac. A. 14, 22:

    nomen pessimum super virginem,

    Vulg. Deut. 22, 19.—
    B.
    To decry, defame, malign:

    viros feminasque procacibus scriptis,

    Tac. A. 1, 72; cf.:

    aliquem probroso carmine,

    id. ib. 15, 49: aliquem probris, Ap. M. 1, p. 107; Vulg. Matt. 9, 31.— With acc. and inf.: diffamat, incendio repentino domum suam possideri, Ap. M. 4, p. 147.—
    II.
    To declare, make known, proclaim widely (late Lat.):

    Deus diffamatur,

    Aug. de Morib. Eccl. 14:

    sermonem,

    Vulg. Marc. 1, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > diffamo

  • 9 differo

    dif-fĕro, distŭli, dīlātum, differre ( inf. differrier, Lucr. 1, 1088. In tmesi:

    disque tulissent,

    Plaut. Trin. 4, 1, 14), v. a. and n.
    I.
    Act., to carry different ways; to spread abroad, scatter, disperse, separate (cf.: reicere, proferre, procrastinare, producere, ampliare, prorogare—class.).
    A.
    Lit.:

    scintillas agere ac late differre favillam,

    Lucr. 2, 675; cf.:

    favillam longe (ventus),

    id. 6, 692:

    nubila (vis venti),

    id. 1, 273; Verg. G. 3, 197:

    ignem (ventus),

    Caes. B. C. 2, 14, 2:

    casae venti magnitudine ignem distulerunt,

    id. B. G. 5, 43, 2:

    majorem partem classis (vis Africi),

    Vell. 2, 79, 2:

    rudentes fractosque remos (Eurus),

    Hor. Epod. 10, 6 et saep.; cf. Plaut. Trin. 4, 1, 14:

    nos cum scapha tempestas dextrovorsum Differt ab illis,

    id. Rud. 2, 3, 39; cf. Lucr. 1, 1088: cytisum, to plant apart, in separate rows = disserere, digerere, Varr. R. R. 1, 43; Col. 11, 3, 30 sq.; 38; 42 al.; cf.:

    ulmos in versum,

    Verg. G. 4, 144:

    ut formicae frustillatim (te) differant,

    Plaut. Curc. 4, 4, 20; cf.:

    insepulta membra (lupi),

    Hor. Epod. 5, 99; and:

    Mettum in diversa (quadrigae),

    Verg. A. 8, 643. —
    B.
    Trop.
    1.
    To distract, disquiet, disturb a person (only ante-class.): vorsor in amoris rota miser, Exanimor, feror, differor, distrahor, diripior, Plaut. Cist. 2, 1, 5:

    differor clamore,

    id. Ep. 1, 2, 15:

    cupidine ejus,

    id. Poen. 1, 1, 28; cf.:

    amore istius,

    id. Mil. 4, 4, 27:

    laetitia,

    id. Truc. 4, 1, 3:

    doloribus,

    Ter. Ad. 3, 4, 40.—Less freq. act.:

    aliquem dictis,

    to confound, Plaut. Ps. 1, 3, 125; cf. Ter. And. 2, 4, 5 Ruhnk.—
    2.
    To spread abroad, publish, divulge; with a personal object, to cry down, to defame (mostly anteclass. and post-Aug.; not in Cic., Caes., or Sall.).
    (α).
    With acc. rei: cum de me ista foris sermonibus differs, Lucil. ap. Non. 284, 16; cf.:

    rumores famam differant licebit nosque carpant,

    Varr. ib. 18:

    commissam libertatem populo Rom. sermonibus,

    Liv. 34, 49:

    promissum jus anulorum fama distulit,

    Suet. Caes. 33.—With acc. and inf.:

    ne mi hanc famam differant, Me dedidisse, etc.,

    Plaut. Trin. 3, 2, 63; Ter. Heaut. prol. 16; Nep. Dion. 10; Val. Fl. 1, 753.—With quasi and dependent clause:

    rumore ab obtrectatoribus dilato, quasi eundem mox et discruciatum necasset,

    Suet. Aug. 14 et saep.— Pass. impers.:

    quo pertinuit differri etiam per externos, tamquam veneno interceptus esset,

    Tac. A. 3, 12; cf. id. ib. 4, 25.—
    (β).
    With acc. pers.:

    aliquem pipulo,

    Plaut. Aul. 3, 2, 32 (cf. Varr. L. L. 7, § 103 Müll., and see pipulum): aliquem maledicendo sermonibus, Lucil. ap. Non. 284, 24:

    dominos variis rumoribus,

    Tac. A. 1, 4:

    te circum omnes alias puellas,

    to bring into disrepute with them, Prop. 1, 4, 22.—In the pass.: differor sermone miser, Caecil. ap. Gell. 2, 93, 10:

    alterna differor invidia,

    Prop. 1, 16, 48.—
    3.
    With reference to time, to defer, put off, protract, delay any thing; with a personal object also to put off, amuse with promises, get rid of (class. and very freq.).
    (α).
    With acc. rei:

    cetera praesenti sermoni reserventur: hoc tamen non queo differre, etc.,

    Cic. Q. Fr. 2, 8:

    differre quotidie ac procrastinare rem,

    id. Rosc. Am. 9 fin.:

    saepe vadimonia,

    id. Quint. 5 fin.:

    iter in praesentia,

    Caes. B. C. 3, 85, 4:

    pleraque (with omittere in praesens tempus),

    Hor. A. P. 44:

    distulit ira sitim,

    Ov. M. 6, 366 et saep.:

    differri jam hora non potest,

    Cic. Phil. 6, 7, 19:

    tempus,

    id. ib. 8, 8; id. Prov. Cons. 11 fin.; Liv. 3, 46; Ov. M. 1, 724 al.:

    diem de die,

    Liv. 25, 25 et saep.—With inf.:

    quaerere distuli,

    Hor. Od. 4, 4, 21; so Liv. 42, 2 (but not Suet. Caes. 81, where agere belongs to proposuerat, cf. id. Aug. 72; id. Calig. 49).—With quin:

    nihil dilaturi, quin periculum summae rerum facerent,

    Liv. 6, 22 fin.; so Suet. Caes. 4; with in and acc.:

    reliqua in crastinum,

    Cic. Rep. 2, 44 fin.:

    in posterum diem,

    id. Deiot. 7, 21; cf. Caes. B. C. 1, 65 fin.:

    in posterum,

    Cic. Verr. 2, 1, 32; Caes. B. G. 7, 11, 5:

    in aliud tempus,

    Cic. Brut. 87; Caes. B. C. 1, 86, 2:

    in adventum tuum,

    Cic. Fam. 2, 3 fin.:

    diem edicti in a. d. IV. Kal. Dec.,

    id. Phil. 3, 8, 20:

    curandi tempus in annum,

    Hor. Ep. 1, 2, 39 et saep. — Poet.:

    tropaea in pueros suos,

    to reserve for, Prop. 4, 6, 82.—Rarely with ad:

    aliquid ad crudelitatis tempus,

    Cic. Vat. 11 fin.; cf. the foll.—
    (β).
    With acc. pers.:

    sin autem differs me in tempus aliud,

    Cic. Fam. 5, 12, 10; Liv. 26, 51; 41, 8:

    differri non posse adeo concitatos animos,

    id. 7, 14:

    dilatus per frustrationem,

    id. 25, 25; cf.:

    aliquem variis frustrationibus,

    Just. 9, 6 fin.:

    Campanos,

    Liv. 26, 33:

    aliquem petentem,

    Suet. Vesp. 23 Ern.:

    caros amicos (opp. properare),

    Mart. 13, 55 et saep.— Poet.: vivacem anum, to preserve alive, i. e. to postpone her death, Ov. M. 13, 519; cf.:

    decimum dilatus in annum (belli) Hector erat,

    id. ib. 12, 76:

    aliquem in spem impetrandi tandem honoris,

    Liv. 39, 32:

    aliquem in septimum diem,

    Suet. Tib. 32; id. Caes. 82 Oud.; id. Aug. 44 fin. et saep.— Rarely with ad:

    legati ad novos magistratus dilati,

    Liv. 41, 8:

    aliquem ad finem muneris,

    Suet. Vit. 12:

    quas (legationes) par tim dato responso ex itinere dimisit, partim distulit Tarraconem,

    Liv. 26, 51.—Once with post:

    aliquid post bellum differre,

    Liv. 4, 6, 4.—
    (γ).
    Absol. Prov.: differ;

    habent parvae commoda magna morae,

    Ov. F. 3, 394.
    II.
    Neut., to differ, be different (esp. freq. since the Ciceron. period—cf.:

    discrepare, distare, interesse): qui re consentientes vocabulis differebant,

    Cic. Fin. 4, 2 fin.; cf.:

    naturis differunt, voluntate autem similes sunt,

    id. de Or. 2, 23: verbo [p. 575] differre, re esse unum, id. Caecin. 21, 59:

    distare aliquid aut ex aliqua parte differre,

    id. ib. 14:

    nihil aut non fere multum differre,

    id. Brut. 40 fin.:

    paulum differre,

    id. Agr. 2, 31, 85 et saep.:

    nec quicquam differre, utrumne... an, etc.,

    Hor. S. 2, 3, 251; cf.:

    quid enim differt, barathrone Dones quicquid habes, an? etc.,

    id. ib. 166.—
    (β).
    With ab:

    ita ut pauxillum differat a cavillulis,

    Plaut. Truc. 3, 2, 18:

    quidnam esset illud, quo ipsi (poëtae) differrent ab oratoribus,

    Cic. Or. 19, 66; id. Off. 1, 27 fin.:

    quid hoc ab illo differt?

    id. Caecin. 14:

    non multum ab hostili expugnatione,

    id. de Imp. Pomp. 5 fin.:

    multum a Gallica consuetudine,

    Caes. B. G. 5, 14; cf. ib. 6, 21; 6, 28, 5:

    hoc fere ab reliquis differunt, quod, etc.,

    id. ib. 6, 18, 3 et saep.—
    (γ).
    With inter (esp. impers.):

    si nihil inter deum et deum differt,

    Cic. N. D. 1, 29, 80; id. Off. 1, 28, 99; id. Fin. 4, 25, 70:

    nequid inter privatum et magistratum differat,

    id. Rep. 1, 43:

    ut non multum differat inter summos et mediocres viros,

    id. Off. 2, 8, 30: multa sunt alia, quae inter locum et locum plurimum differunt (for which, shortly before, inter locorum naturas quantum intersit), id. Fat. 4:

    haec cogitatione inter se differunt, re quidem copulata sunt,

    id. Tusc. 4, 11: inter se aliqua re, id. Opt. gen. 2, 6; id. N. D. 1, 7, 16; Caes. B. G. 1, 1, 2; 6, 11, 1; Quint. 12, 10, 22; 34; 67 et saep.:

    quae quidem inter se plurimum differunt,

    id. 5, 14, 27.—
    (δ).
    Rarely with cum:

    occasio cum tempore hoc differt,

    Cic. Inv. 1, 27:

    hoc genus causae cum superiore hoc differt, quod, etc.,

    id. ib. 2, 30, 92 Orell. N. cr.
    (ε).
    Likewise rarely, differre in aliqua re, Lucr. 3, 314; Nep. Ages. 7 fin.
    (ζ).
    Rarely, and only poet. or in post-Aug. prose, with dat.:

    quod pede certo Differt sermoni sermo merus,

    Hor. S. 1, 4, 48:

    tragico differre colori,

    id. A. P. 236; Quint. 2, 21, 10; Plin. 9, 35, 54, § 107; cf. id. 9, 8, 7, § 23.—Hence, diffĕ-rens, entis, P. a., different, superior:

    differentius nomen,

    a more excellent name, Vulg. Heb. 1, 4; in Quintilian subst. n. (opp. proprium), a difference, Quint. 5, 10, 55; 58; 6, 3, 66; 7, 3, 3; 25 sq.—
    * Adv.: diffĕren-ter, differently, Sol. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > differo

  • 10 infamo

    in-fāmo, āvi, ātum, 1, v. a. [infamis], to bring into ill repute, to brand with infamy, to disgrace, dishonor, defame (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    ut tua moderatio et gravitas aliorum infamet injuriam,

    Cic. Fam. 9, 12: Juppiter infamat seque suamque domum, Prop. 3, 11, 28 (4, 10, 28 M.):

    hunc infamatum,

    branded, Nep. Alc. 11:

    infamata dea,

    ill-famed, ill-renowned, Ov. M. 14, 446:

    Acheloön,

    Stat. Th. 7, 416:

    suspecti testes, quos vitae humilitas infamaverit,

    Paul. Sent. 5, 15, 1.—
    II.
    Transf., to blame, accuse, charge (post-Aug.):

    aliquem temeritatis,

    Sen. Ep. 22:

    infamandae rei causa,

    Liv. 40, 7, 8:

    fidem,

    Quint. 10, 1, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > infamo

  • 11 oblino

    ob-lĭno, lēvi, rarely lĭni (Varr. ap. Prisc. p. 898 P.), lĭtum, 3 (form acc. to the 4th conj. oblinio, q. v.), v. a., to daub or smear over, to bedaub, besmear (syn.: inficio, induco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cerussā malas oblinere,

    Plaut. Most. 1, 3, 101:

    se visco,

    Varr. R. R. 3, 7:

    obliti unguentis,

    Cic. Cat. 2, 5, 10:

    oblitus caeno,

    id. Att. 1, 21:

    oblitus faciem suo cruore,

    having besmeared his face with his own blood, Tac. A. 2, 17:

    caede,

    Ov. M. 4, 97:

    sanguine,

    id. ib. 11, 367.—
    B.
    In partic.
    1.
    To smear over, blot out, rub out any thing written (post-class.; cf.:

    deleo, interpolo, oblittero): vestrum obleverunt et vestri superscripserunt,

    Gell. 20, 6, 4.— Trop.:

    veritatem oblinire,

    to blot out, Ambros. de Spic. Savet. 3, 10, 60.—
    2.
    To bemire, befoul, defile (syn.: polluo, inquino, maculo): quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter? Lucil. ap. Non. 420, 22:

    catulos,

    Varr. R. R. 2, 9, 13:

    aliquem caeno,

    Dig. 47, 11, 1, § 1; cf. also II. A.—
    3.
    To stop up by smearing, to plaster over (syn. obturo):

    dolia oblinito,

    Cato, R. R. 36:

    amphoram,

    id. ib. 127:

    oblinitur minimae si qua est suspicio rimae,

    is stopped up, Mart. 11, 45, 5:

    gypso oblitus cadus,

    Plin. 20, 9, 39, § 98.—
    C.
    Transf., to cover over, fill with any thing (of things;

    very rare): villa oblita tabulis pictis,

    Varr. R. R. 3, 2, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    To befoui, defile (class.): se externis moribus. Cic. Brut. 13, 51:

    oblitus parricidio,

    id. Phil. 11, 12, 27:

    sunt omnia dedecore oblita,

    id. Verr. 2, 3, 4, § 8:

    geram morem vobis et me oblinam sciens,

    id. Rep. 3, 5, 8:

    aliquem versibus atris,

    to defame, Hor. Ep. 1, 19, 30.—
    B.
    To cover over, to fill with any thing; to fill to excess, to overload: facetiae oblitae Latio. Roman wit which had received a Latin tincture (through the right of citizenship granted to the Latins), Cic. Fam. 9, 15, 2:

    divitiis oblitus actor,

    covered, decked, Hor. Ep. 2, 1, 204:

    oblita oratio,

    overloaded, Auct. Her. 4, 11, 16:

    Sallustii scripta nimiā priscorum verborum affectatione oblita,

    Suet. Gram. 10.—
    C.
    To cover over, blind, deceive:

    sicine mihi esse os oblitum,

    Plaut. Curc. 4, 4, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > oblino

  • 12 proscindo

    prō-scindo, scĭdi, scissum, 3, v. a., to tear open in front, to rend, split, cleave, cut up, cut in pieces ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ferro proscindere quercum,

    Luc. 3, 434:

    piscem,

    App. Mag. p. 300, 18 and 20:

    spumanti Rhodanus proscindens gurgite campos,

    Sil. 3, 449:

    vulnere pectus,

    Stat. Th. 10, 439:

    fulgure terram,

    Just. 44, 3, 6.—
    B.
    In partic., in agriculture, of the first ploughing, to break up the land: rursum terram cum primum arant, proscindere appellant; cum iterum, offringere dicunt, quod primā aratione glebae grandes solent excitari. Varr. R. R. 1, 29, 2; 1, 27, 2:

    terram transversis adversisque sulcis,

    Col. 3, 13, 4: priusquam ares, proscindito, Cato ap. Plin. 18, 19, 49, § 176: bubulcum autem per proscissum ingredi oportet, the trench, furrow, Col. 2, 2, 25; 3, 13, 4; 11, 2, 32.— Poet., in gen., for arare, to plough: rorulentas terras, Att. ap. Non. p. 395, 22 (Trag. Rel. v. 496 Rib.):

    validis terram proscinde juvencis,

    Verg. G. 2, 237:

    terram pressis aratris,

    Lucr. 5, 209:

    ferro campum,

    Ov. M. 7, 119.—
    2.
    Transf., to cut through, to cleave, furrow ( poet.): rostro ventosum aequor. Cat. 64, 12:

    remo stagna,

    Sil. 8, 603.—
    II.
    Trop., to cut up with words, to censure, satirize, revile, defame:

    aliquem,

    Ov. P. 4, 16, 47:

    equestrem ordinem,

    Suet. Calig. 30:

    aliquem foedissimo convicio,

    id. Aug. 13:

    carminibus proscissus,

    Plin. 36, 6, 7, § 48: aliquem famoso carmine, Suet. Vit. Luc.; Val. Max. 5, 3, 3; 8, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > proscindo

  • 13 pulso

    pulso, āvi, ātum ( inf. parag. pulsarier, Lucr. 4, 931), 1, v. freq. a. [id.], to push, strike, beat (cf.: tundo, ferio, pello).
    I.
    Lit.:

    cum pulsetur agiteturque incursione atomorum sempiternā,

    Cic. N. D. 1, 41, 114:

    semine in pila pulsato,

    Plin. 19, 8, 45, § 158:

    lictores ad pulsandos verberandosque homines exercitatissimi,

    Cic. Verr. 2, 5, 54, § 142; cf.:

    pulsari alios et verberari,

    id. ib. 2, 3, 26, §

    66: pulsatus parens,

    Verg. A. 6, 609:

    legatos pulsasse dicebantur,

    Liv. 38, 42; Tac. H. 4, 45:

    ubi tu pulsas, ego vapulo tantum,

    Juv. 3, 289:

    ostium,

    to knock, Plaut. Bacch. 4, 1, 7:

    ostia,

    Hor. S. 1, 1, 10; cf.

    ostiatim,

    Quint. 5, 10, 122:

    fores,

    Ov. M. 5, 448; so,

    pulso alone: pulsate, et aperietur vobis,

    Vulg. Matt. 7, 7:

    humum ter pede,

    to stamp upon the ground, Ov. F. 6, 330:

    gyrum pulsat equis,

    Prop. 4, 13, 11; cf.:

    tellurem pede libero,

    Hor. C. 1, 37, 1:

    prata choreis,

    Claud. Laud. Stil. 2, 381.—Of military engines:

    ariete muros,

    Verg. A. 12, 706:

    ariete turres,

    Sil. 16, 696:

    moenia Romae,

    id. 6, 643:

    cuspide portas,

    id. 12, 565:

    pulsabant turrim ariete,

    Amm. 20, 11, 21:

    moenia Leptitana,

    id. 28, 6, 15.—Of musical instruments:

    chordas digitis et pectine eburno,

    to strike, play upon, Verg. A. 6, 647:

    chelyn,

    Val. Fl. 1, 139:

    pectine nervos,

    Sil. 5, 463:

    cymbala,

    Juv. 9, 62.—Of things:

    pulsant arva ligones,

    Ov. Am. 3, 10, 31; id. M. 11, 529:

    nervo pulsante sagittae,

    Verg. G. 4, 313.—
    B.
    Transf., to strike against, to strike, touch any thing ( poet.):

    ipse arduus altaque pulsat Sidera,

    Verg. A. 3, 619; 10, 216; Sil. 9, 450:

    vasto qui vertice nubila pulsat,

    Val. Fl. 4, 149.—Of abstract subjects:

    ululatus pulsat aures,

    Claud. B. Get. 625.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to urge or drive on, to impel, to set in violent motion, to move, agitate, disturb, disquiet:

    dormientium animos,

    Cic. Div. 2, 58, 120:

    multa in unum locum confluunt, quae meum pectus pulsant,

    Plaut. Ep. 4, 1, 3:

    quae te vecordia pulsat,

    Ov. M. 12, 228:

    corda pavor pulsans,

    Verg. G, 3, 105; cf.:

    curru Phoebe medium pulsabat Olympum,

    id. A. 10, 216:

    variā meritos formidine pulsant,

    Val. Fl. 3, 390:

    urbes rumoribus,

    to disturb, Petr. p. 679:

    invidia pulsat pectus,

    Sen. Agam. 134:

    aliquem querelis,

    Stat. Th. 8, 249; cf.: astra querelis, Claud. in Eutr. 2, prooem. §

    51: superos vocibus,

    Sen. Herc. Oet. 1671.—
    B.
    In partic.
    1.
    To attack before a tribunal, i. e. to arraign, accuse:

    ex contractu ejus obligatus, pro quo pulsabatur,

    Dig. 11, 1, 11:

    non imponitur necessitas aliis pulsantibus respondere,

    ib. 5, 1, 2 med.
    2.
    Transf., in gen., to accuse, defame:

    pulsari crimine falso,

    Claud. B. Gild. 170:

    injusta Tartara,

    to accuse, charge, Stat. S. 5, 5, 77:

    apud principis aures existimationem viri fortis invidiā gravi pulsarent,

    Amm. 18, 4, 4.—
    C.
    To drive away, remove, put out of the way, Dig. 19, 2, 15, § 1:

    pericula,

    Claud. VI. Cons. Hon. 465.—
    D.
    To injure, insult:

    pulsatos infecto foedere divos,

    Verg. A. 12, 286:

    pulsatae majestatis imperii reus,

    of treason, Amm. 14, 7, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > pulso

См. также в других словарях:

  • defame — de·fame /di fām/ vt de·famed, de·fam·ing [Medieval Latin defamare, alteration of Latin diffamare to spread news of, defame, from dis , prefix marking dispersal or removal + fama reputation]: to make the subject of defamation de·fam·er n Merriam… …   Law dictionary

  • Defame — De*fame , v. t. [imp. & p. p. {Defamed}; p. pr. & vb. n. {Defaming}.] [OE. defamen, diffamen, from F. diffamer, or OF. perh. defamer, fr. L. diffamare (cf. defamatus infamous); dis (in this word confused with de) + fama a report. See {Fame}.] 1.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Defame — De*fame , n. Dishonor. [Obs.] Chaucer. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • defame by a published writing — index libel Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • defame — c.1300, from O.Fr. defamer (13c., Mod.Fr. diffamer), from M.L. defamare, from L. diffamare to spread abroad by ill report, make a scandal of, from dis suggestive of ruination + fama a report, rumor (see FAME (Cf. fame)). Related: Defamed;… …   Etymology dictionary

  • defame — vilify, calumniate, *malign, traduce, asperse, slander, libel Analogous words: vituperate, revile (see SCOLD): *decry, disparage, detract, derogate Contrasted words: *praise, laud, eulogize, extol, acclaim …   New Dictionary of Synonyms

  • defame — [v] inflict libel or slander asperse, bad mouth*, belie, besmirch, blacken, blister, calumniate, cast aspersions on, cast slur on, denigrate, detract, discredit, disgrace, dishonor, disparage, do a number on*, knock, malign, pan*, put zingers on* …   New thesaurus

  • defame — ► VERB ▪ damage the good reputation of. DERIVATIVES defamation noun defamatory adjective. ORIGIN Latin diffamare spread evil report , from fama report …   English terms dictionary

  • defame — [dē fām′, difām′] vt. defamed, defaming [ME defamen, diffamen < OFr diffamer or ML defamere, both < L diffamare < dis , from + fama: see FAME] 1. to attack or injure the reputation or honor of by false and malicious statements; malign,… …   English World dictionary

  • defame — defamation def‧a‧ma‧tion [ˌdefəˈmeɪʆn] noun [uncountable] LAW the act of writing or saying bad or untrue things about someone, so that people will have a bad opinion of them: • He sued the newspaper for defamation of character. defame verb… …   Financial and business terms

  • defame — UK [dɪˈfeɪm] / US verb [transitive] Word forms defame : present tense I/you/we/they defame he/she/it defames present participle defaming past tense defamed past participle defamed formal to say or write something bad about someone that is not… …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»